Οι εκπαιδευτές σκύλων μιλούν για τις αρχές συνύπαρξης σκύλων με τα παιδιά

Η είδηση ότι ένα ροτβάιλερ επιτέθηκε και σκότωσε ένα κοριτσάκι δύο μηνών στο σπίτι του στα Γλυκά Νερά θορύβησε το Πανελλήνιο. Οι εκπαιδευτές σκύλων κάνουν την παρέμβασή τους μέσα από ένα ενδιαφέρον άρθρο που είδε το φως της δημοσιότητας στο iefimerida.gr και δίνουν τη δική τους οπτική στο ζήτημα της εκπαίδευσης και συνύπαρξης με τους σκύλους.

Ειδικοί εκπαιδευτές και κτηνίατροι μιλούν στο φιλοζωικό site petpet.news για την συγκεκριμένη ράτσα αλλά και τα λάθη που κάνουμε με τα σκυλιά. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα ροτβάιλερ είναι μια ιδιαίτερα ανθρωποκεντρική ράτσα. Τα σκυλιά αυτά θέλουν να είναι μαζί με την οικογένειά τους και θα κάνουν τα πάντα για να την προστατέψουν. Αμέτρητα είναι τα περιστατικά που τέτοια σκυλιά έσωσαν μέλη της οικογένειάς τους από κάποιον κίνδυνο, που έσωσαν ζωές. Πρόκειται για ευαίσθητα, ευφυή και πιστά ζώα που θέλουν να ευχαριστούν τους δικούς τους ανθρώπους. Μπορούν όμως κάποιες φορές να γίνουν επίμονα, γι’ αυτό και απαιτεί περισσότερη προσοχή. Είναι επιτακτικό η πειθαρχία να είναι συνεπής και σταθερή χωρίς να είναι υπερβολικά άγρια.

Οι περισσότεροι δυστυχώς που θέλουν ένα τέτοιο σκυλί το θέλουν για φύλακα ή για μόστρα. Αλλά το σκυλί δεν είναι εργαλείο.  Λίγοι είναι οι συνειδητοποιημένοι. Που το θέλουν για αυτό που πραγματικά είναι, ένα σκυλί αφοσιωμένο στον άνθρωπο που το έχει. Έτσι λοιπόν είτε το έχουν μόνιμα δεμένο, είτε το φυλάνε σε σκοτεινούς και ακατάλληλους χώρους είτε το εκπαιδεύουν με τον πιο άγριο και απαράδεκτο τρόπο είτε το κακοποιούν χωρίς να το γνωρίζουν. Ή μπορεί και να το γνωρίζουν. Ένα ζώο που ζει μονίμως κλεισμένο σε ένα μπαλκόνι, όπως το συγκεκριμένο, στα Γλυκά Νερά, είναι ένα ζώο κακοποιημένο. Ένα ζώο φρικαρισμένο, που δεν έχει κοινωνικοποιηθεί, που δεν έχει εκπαιδευτεί σωστά, που δεν έχει βρει το ρόλο του στο σπίτι. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη ράτσα του ζώου. Το κάθε ζώο πρέπει να φύγει το σωστό καιρό από τη μητέρα του, από 8 δηλαδή εβδομάδες και μετά τη γέννησή του για να έχει κοινωνικοποιηθεί με τα αδέρφια του. Και όταν έρθει στα χέρια μας, αρχίζουμε εμείς τη δουλειά της εκπαίδευσής του.

Η Δήμητρα Βατού, εκπαιδεύτρια και εκτροφέας Ροτβάιλερ, αναφέρει: «Αυτό μπορεί να συμβεί με οποιοδήποτε σκύλο, που ο ιδιοκτήτης δεν έχει μεριμνήσει στο να το εκπαιδεύσει σωστά και δεν το έχει αφομοιώσει σαν μέλος της οικογένειας με σωστούς κανόνες». Ένα άλλο που πρέπει να ξέρουμε είναι ότι κανένα παιδί δεν το αφήνουμε χωρίς επιτήρηση. Με κανένα σκυλί. Το ζώο μπορεί στην προσπάθειά του να παίξει με το παιδί να ασκήσει δύναμη και να το τραυματίσει. Χωρίς φυσικά να το θέλει. Αυτό μπορεί να γίνει όταν παίζει ένας 15χρονος, πχ παιδί, με ένα πολύ μικρό. Ιδανικά τα παιδιά μέχρι 3-4 ετών θέλουν επίβλεψη όταν βρίσκονται με σκυλί. Το ζώο επίσης ζηλεύει. Όπως θα ζήλευε και ένα παιδί στη θέση του. Ο Δρ. Χρήστος Καραγιάννης είναι ο πρώτος Έλληνας κτηνίατρος, ειδικός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων συμπεριφοράς, και ένας από τους 35 κτηνιάτρους στην Ευρώπη με την ειδικότητα αυτή. Ο κύριος Καραγιάννης αναφέρει: «Η φυλή του σκύλου δεν αποτελεί αξιόπιστο παράγοντα για να προβλέψουμε τη συμπεριφορά του. Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, εκείνα για τα οποία έχει δημιουργηθεί η κάθε φυλή, τα οποία μπορούν να είναι κοινά μεταξύ των ατόμων της ίδιας φυλής, όπως σκύλοι που έχουν αναπαραχθεί για να φυλάνε πρόβατα, να τραβάνε φορτία ή να χρησιμοποιούνται στο κυνήγι. Αυτά όμως αποτελούν πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες και δεν σκιαγραφούν το χαρακτήρα του σκύλου, π.χ. αν μία φυλή είναι πιο επιθετική από μια άλλη. Σημαντικότερο ρόλο από γενετικής άποψης στο χαρακτήρα ενός σκύλου παίζει η ‘γενετική γραμμή’ από την οποία έχει προέλθει, η άμεση δηλαδή οικογένεια του, οι κοντινοί συγγενείς του, και όχι η φυλή γενικότερα. Είναι όπως συμβαίνει αντίστοιχα με τους ανθρώπους. Οι εντολές που αναγνωρίζει ένας σκύλος αντιστοιχούν στη βασική εκπαίδευση που λαμβάνει ένας άνθρωπος στο σχολείο. Από εκεί και έπειτα, ο χαρακτήρας του και η συμπεριφορά του διαμορφώνονται από μυριάδες άλλα ερεθίσματα.

Συχνά ατυχήματα περιγράφονται με σκύλους που έχουν μάθει να χρησιμοποιούν επιθετική συμπεριφορά, όπως αυτοί που χρησιμοποιούνται για φύλαξη, ανεξάρτητα φυλής. Δεν είναι η φυλή που καθορίζει το χαρακτήρα ενός σκύλου. Για τις διάφορες φυλές που ακούμε ότι είναι επιθετικές, το θέμα είναι κοινωνικό. Άνθρωποι που θέλουν να έχουν επιθετικούς σκύλους, παίρνουν σκύλους φυλών που έχουν ακούσει και πιστεύουν ότι συμπεριφέρονται με επιθετικό τρόπο. Με τη συμπεριφορά τους οι άνθρωποι αυτοί κάνουν τους σκύλους επιθετικούς συντηρώντας τις στερεοτυπικές απόψεις για συγκεκριμένες φυλές, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, για τον οποίο είναι υπεύθυνος ο άνθρωπος. Η αρμονική συνύπαρξη σκύλων και ανθρώπων είναι θέμα παιδείας, διαπαιδαγώγησης, τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, και σε αυτό πρέπει να εστιάσουμε».