Των κουνελιών τα πάθη!

Είμαι από αυτούς που κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, μέσα στις κυνηγετικές εξορμήσεις μου, έχω βάλει το αγριοκούνελο ένα από τα πιο σημαντικά θηράματα στη λίστα μου. Το κυνήγι του κουνελιού δεν είναι γνώριμο σε όλους. Συνήθως πρέπει να έχεις ή καταγωγή ή καταβολές νησιωτικές, ώστε να το έχεις γνωρίσει από κόντα. Έχω φίλους που δεν άλλάζουν με τίποτα αυτό το είδος κυνηγίου. Άλλοι το απαξιώνουν, το θεωρούν «παρακατιανό» και δεν του δίνουν σημασία.

Το κουνέλι έχει πολλά κοινά γνωρίσματα με τον λαγό, π.χ. είναι και τα δύο νυκτόβια θηλαστικά, έχουν περίπου τις ίδιες διατροφικές ανάγκες. Επίσης αντιμετωπίζουν και τους ίδιους εχθρούς. Διαφορές που θα δει κάποιος ο οποίος θα καρπωθεί ένα άγριο κουνέλι θα είναι καταρχάς το βάρος του, το οποίο είναι περίπου 1kg. Διαφορές θα βρει, επίσης, στο χρώμα του, στα κοντά αυτιά του και στον πολυδέδαλο «ντορό» του καθώς και στις μεγάλες οικογένειες που συμβιώνουν τα αγριοκούνελα σε σύγκιρση με τον λαγό που λειτουργεί αυτόνομα.

Το κυνήγι του αγριοκούνελου γίνεται με δύο τρόπους: Κάποιοι κάθονται καρτέρια έξω από εισόδους ή εξόδους που δημιουργούν, χτίζοντας τις φωλιές τους μέσα στο έδαφος. Ο άλλος τρόπος, που θεωρείται και πιο παραδοσιακός, είναι το κυνήγι του χρησιμοποιώντας σκύλο.

Αν λοιπόν έχεις έναν καλό σκύλο με καταβολές στο γονίδιο του ιχνηλασίας, και όχι γονίδιο «καλπαστή», «τερενοφάγου» , πράσινων λειβαδιών, τότε έχεις μεγάλες πιθανότητες να συναντήσεις και να «ξετρυπώσεις» κουνέλια, και να κάνεις ένα ευχάριστο κυνήγι. Έχω παρατηρήσει σε συναντήσεις μου στο κυνηγότοπο πολλά σπάνιελ, όπως κοκερ, σπρίνγκερ, μικρόσωμους ιχνηλάτες, που όμως δεν γαβγίζουν «ντορό», άρα δεν προειδοποιούν τα κουνέλια, να τα καταφέρνουν με μεγάλη επιτυχία. Θεωρώ κατάλληλες  όλες τις ηπειρωτικές φυλές (κουρτσχααρ, ντράτχααρ, επανιέλ μπρετόν) που ο τρόπος έρευνάς τους βασίζεται στην ανθρωποκεντρικότητα και δημιουργούν έναν κατάλληλο ντουέτο με τελικό σκοπό την κάρπωση. Εγώ με τα κουρτσχααρ μου είμαι πραγματικά ικανοποιημένος και τα χρησιμοποιώ στην ιχνηλασία χωρίς κανένα φόβο και μακριά από κάποιους δογματισμούς, που κάποιοι θέλουν αυτή τη φυλή μόνο σκύλο φέρμας και πιστεύουν ότι βάζοντας έναν σκύλο φέρμας σε ρόλο ιχνηλάτη μειώνουν άλλες φυσικες αρετές. Ξέρω, ότι ένα κουρτσχααρ με καλές καταβολές γνωρίζει να χρησιμοποιεί και να προσαρμόζει την έρευνα του ανάλογα με τις συνθήκες κυνηγίου. Ο σκύλος που θα κυνηγά κουνέλια πρέπει να είναι σκληροτράχηλος, να αντέχει στις δύσκολες συνθήκες που ζει το κουνέλι και είναι εδάφη σκληρά, συνήθως βραχώδη, με κοντούς πυκνούς θάμνους (σκίνους, σφάκες, κλπ). Πρέπει να έχουν πάθος με το τριχωτό, μεθοδική έρευνα, να είναι συνεχώς συγκεντρωμένα στο να εντοπίσουν και να ξετρυπώσουν αγρικούνελα. Μόνο τότε θα κάνεις κουνέλια. Βέβαια για να έχω αξιώσεις σε αυτό το κυνήγι, όπως και όποιος θέλει να δοκιμάσει την «τύχη» του σε αυτό, πρέπει να έχει κάνει μεγάλη προετοιμασία με εκπαιδευτικά σε βραχώδη μέρη, ώστε να προσαρμόσει τα πέλματα του σκύλου αλλά και να δημιουργήσει τη φυσική κατάσταση που χρησιάζεται αυτός, για να τα καταφέρει σε ένα δύσκολο κυνηγότοπο, που συνήθως οι συνθήκες την περίοδο που ξεκινά το κουνέλι υπάρχουν υψηλές θερμοκρασίες.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η επιλογή παρέας. Έχω πάρει κατά καιρούς πολύ κόσμο σε αυτό το είδος κυνηγίου. Δυστυχώς δεν τα κατάφεραν όλοι. Και αυτό γιατί τόσο το έδαφος όσο και το κουβάλημα των κουνελιών στο σακίδιο (υπολογίστε: 10 κουνέλια επί 1kg, συν λίγο νερό, κάποιο κολατσιό, φυσίγγια, φτάνουμε κοντά τα 15kg) το να κυνηγάς 3-4 ώρες κουβαλόντας αυτό το βάρος μαζί με τη ζέστη της εποχής, συνάδουν την επόμενη φορά να μην έχω την ίδια παρέα. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια με τον φίλο μου το Γιάννη, τολμούμε ωραίες και συνάμα ακραίες, κουραστικές αποστολές σε ξερονήσια της Ελλάδας μας. Δυστυχώς, και αυτό είναι το δύσκολο για πολλούς, ότι σε αυτό το κυνήγι πρέπει να υπάρχει σκάφος ώστε να εξορμήσεις. Παλιά είχε ακουστεί σαν πρόταση να εισαχθεί το αμερικάνικο κουνέλι και να απελευθερωθεί σε μέρη της ενδοχώρας που θα ήταν το φυσικό του περιβάλλον (δάσος) και θα ήταν προσβάσιμο στους περισσότερους. Δυστυχώς και αυτή η ιδέα, όπως και πολλές άλλες, έμειναν στο ράφι. Αν και η αφεντιά μου έχει κυνηγήσει σε πολλά μέρη και τόπους του αγριοκούνελου δεν έχει φτάσει ακόμα στο βασίλειο του, που πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η Λίμνος. Θα ήθελα πολύ να βρω κάποιον να με ξεναγήσει σε αυτόν τον τόπο. Λέω και στον Χρήστο τον Ψυχάρη να με πάρει μαζί του, που πάει κάθε χρόνο εκεί, αλλά δεν με παίρνει μαζί μήπως και του μάθω τα κόλπα. Χαριτολογώ!!!

Ειλικρινά, εάν έχεις όρεξη για παθιασμένη, γεμάτη ιχνηλασία έρευνα, πολλές ντουφεκιές, καλή παρέα, αντοχή και ξέρεις να μαγειρέψεις έναν καλό μεζέ, τότε θα περάσεις μια ωραία κυνηγετική εξόρμηση, σαν αυτές που παιρνούν πολλές φορές το χρόνο οι φίλοι μου, οι σκύλοι μου και η αφεντιά μου. Καλά κυνήγια!!!   

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλφόπουλος – εκτροφέας εκπαιδευτής

http://kurzhaarverginas.blogspot.gr/