Πέρδικα: Λεβέντικο κυνήγι για… μερακλήδες

Το κυνήγι της πέρδικας, σύμφωνα με τους κυνηγούς, είναι ένα λεβέντικο κυνήγι και συνάμα μοναχικό, καθώς μοναδική συντροφιά είναι ο σκύλος.

Η πέρδικα έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι ζει στο έδαφος και δεν την κυνηγάς σε ομάδες, αλλά πρέπει να κοπιάσεις για να τη βρεις. Με λίγα λόγια, ο κυνηγός πρέπει να διαθέτει… πόδια, καλή φυσική κατάσταση και αντοχές, αφού μπορεί να χρειαστεί να διαβεί ακόμα και απόκρημνα μέρη για να τη βρει. Δεν είναι ένα εύκολο κυνήγι, αλλά παρ’ όλα αυτά, η πέρδικα, είτε αυτή είναι η ορεινή είτε η νησιώτικη, αποτελεί το αγαπημένο θήραμα των Ελλήνων κυνηγών. Πρόκειται για ένα θήραμα που ο κυνηγός δεν το συναντά μέσα στο δάσος. Πρέπει να πάει στο σπίτι της, στον βιότοπό της, ο οποίος δεν είναι εύκολα προσβάσιμος. Και αυτό γιατί η πέρδικα προτιμά ξηρές και άγονες περιοχές με βραχώδεις πλαγιές, μικρή χλόη και θάμνους.

Για τους… μερακλήδες του είδους, μπορεί να θεωρείται ένα από τα δύσκολα κυνήγια, αλλά προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Οι περισσότεροι κυνηγοί, που πάνε για πέρδικα, δεν κυνηγάνε για την κάρπωση, αλλά για την ευχαρίστηση που προσφέρει. Ευχαρίστηση που νιώθουν ακόμα και όταν παρακολουθούν τον σκύλο τους να ψάχνει τις πέρδικες, να τον βλέπουν να τις… σηκώνει και να τις φέρνει ή αλλιώς να τις φερμάρει. Γι’ αυτούς η ευχαρίστηση δεν περιορίζεται μόνο στο να γεμίσει η σακούλα τους, καθώς πολλοί είναι εκείνοι μπορεί να βρουν πέρδικα και να μη σηκώσουν το τουφέκι τους, αλλά να περιοριστούν –που λέει ο λόγος– σε μια αναμνηστική φωτογραφία.

Πότε ξεκινά και πού θα βρούμε πέρδικα

Ένας από τους αγαπημένους προορισμούς των κυνηγών για την ορεινή πέρδικα είναι η Ήπειρος, που το ανάγλυφο της περιοχής ενδείκνυται για το κυνήγι της. Όμως, γενικά πέρδικα υπάρχει παντού. Από τη Στερεά Ελλάδα μέχρι τη Μακεδονία και από την Πελοπόννησο μέχρι τη Θράκη. Αντίστοιχα, αυτοί που επιλέγουν τη νησιώτικη πέρδικα θα την εντοπίσουν στα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη και την Ανατολική Θράκη. Απαντάται ακόμη και σε άλλες περιοχές της χώρας, όπου εισάγεται τεχνικά. Το κυνήγι της πέρδικας ξεκινά την 1η Οκτώβρη και ολοκληρώνεται στις 15 Δεκέμβρη. Τον Δεκέμβρη, μάλιστα, το κυνήγι της καθίσταται ακόμη δυσκολότερο, αφού ένας κυνηγός έχει να αντιμετωπίσει τα άσχημα καιρικά φαινόμενα (χιόνι κ.λπ.), που δυσκολεύουν την πρόσβαση σε υψόμετρα 1.500 και 2.000 μέτρων.

Παράλληλα, το κυνήγι της πέρδικας μειώνεται κατά πολύ ημερολογιακά, αν υπολογίσει κανείς ότι η θήρευσή της έχει οριστεί μόνο για τρεις ημέρες, Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή. Να σημειωθεί ότι ο επιτρεπόμενος αριθμός κάρπωσης ανά κυνηγό της ορεινής πέρδικας ή πετροπέρδικας είναι δύο και της νησιώτικης τέσσερις.

Τα χαρακτηριστικά του θηράματος

Η πέρδικα είναι ένα πτηνό με ευρεία εξάπλωση στη χώρα μας. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις, φτάνει τα 100.000 αναπαραγωγικά ζευγάρια σε όλη την Ελλάδα. Συναντάμε δύο είδη πέρδικας στη χώρα, την ορεινή ή πετροπέρδικα (alectoris graeca) και τη νησιώτικη (alectoris chukar). Τα δύο είδη μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Η νησιώτικη έχει μήκος 35 εκατοστά, ζυγίζει κάτι λιγότερο από ένα κιλό (900 γρ.) και η φωνή της μοιάζει με κακάρισμα κότας. Η ράχη της είναι καστανόγκριζη και έχει λίγες, αλλά ζωηρές φαρδιές ραβδώσεις στα πλευρά. Χαρακτηριστικό της είναι η μαύρη ράβδωση στο κεφάλι, που πίσω από το μάτι στενεύει και γίνεται διακεκομμένη. Η ορεινή ή πετροπέρδικα έχει μήκος 32-35 εκατοστά και βάρος 600-900 γραμμάρια. Το πάνω μέρος του σώματος, το κεφάλι και το στήθος, είναι σταχτόχρωμα. Οι παρειές και το μπροστινό τμήμα του λαιμού περιβάλλονται από μία πολύ χαρακτηριστική μαύρη λωρίδα, που αρχίζει πάνω από το ράμφος και κατεβαίνει προς τον λαιμό, γνωστό ως περιλαίμιο. Σημείο για να διακρίνει εύκολα ο κυνηγός το είδος, είναι ο λαιμός, ο οποίος στην ορεινή είναι λευκός, ενώ στη νησιωτική έχει μια μπεζ απόχρωση.