Το Ένστικτο του Κυνηγού/Αρπακτικού

Όλοι γνωρίζουμε πως κατά το παρελθόν οι άνθρωποι έπρεπε να κυνηγούν την τροφή τους ώστε να επιβιώσουν. Το κυνήγι πλημμύριζε τον κυνηγό αδρεναλίνη, όπως και θα έπρεπε και δημιουργούσε μία ολόκληρη κουλτούρα τελετουργικής συμπεριφοράς. 

Για παράδειγμα, όταν παραμόνευαν μεγάλα ζώα, οι κυνηγοί συνήθως κινούνταν σε ομάδες. Στο τέλος της ημέρας, όταν η αποστολή τους είχε ολοκληρωθεί, υπήρχε μία τελετουργία ανταπόδοσης - ο τεμαχισμός του κρέατος, η δημιουργία της γιορτής του φαγητού, η ανταμοιβή όλων όσων είχαν πάρει μέρος, συμπεριλαμβανομένων και των ζώων που είχαν βοηθήσει, όπως τα σκυλιά (οι Βρετανοί κυνηγοί βουτούσαν ένα κομμάτι ψωμί στο αίμα του θηράματός τους και το έδιναν στα σκυλιά ως ανταμοιβή για την σκληρή δουλειά τους). 

Έτσι, η ημέρα αποτελούνταν από δύο περιόδους, το κυνήγι και την ανταπόδοση. Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας ήταν αφιερωμένο στην δυσκολία του κυνηγιού και στην συνέχεια, στην προετοιμασία του γεύματος, ενώ στο τέλος της ημέρας όλοι έπαιρναν την ανταμοιβή για τους κόπους τους. Ολόκληρος ο κύκλος είναι σημαντικός. Κανένα στοιχείο του δεν μπορεί να απουσιάζει. 

Στις μέρες μας, που δεν χρειάζεται πια να κυνηγούμε για να φάμε και το Ένστικτο του Πολεμιστή παρεμποδίζεται επειδή συσχετίζεται με επιθετικές και αντικαθεστωτικές συμπεριφορές, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να βρίσκουν τρόπους για να το αισθανθούν. Αυτό είναι εμφανές στα πιο ανταγωνιστικά αθλήματα, τα οποία μιμούνται κατά πολύ την εμπειρία του κυνηγιού. 

Απόσπασμα από το βιβλίο "Warrior Diet: Η Δίαιτα του Πολεμιστή", του Ori Hofmekler, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Eurobooks. Μέσα στις 385 σελίδες του μας προτρέπει να ανοίξουμε τον βιολογικό μας διακόπτη για υψηλή ενέργεια, εκρηκτική δύναμη και ένα λεπτό, ανθεκτικότερο σώμα. Πρόκειται για μία δίαιτα βασισμένη στις διατροφικές συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων Πολεμιστών, καθώς και την επιστήμη της επιβίωσης. Μπορείτε να το βρείτε εδώ.