Στο κατόπι ενός λαγού...

Εδώ και τέσσερις εξορμήσεις έχουμε βάλει στο κατόπι εκείνον που μας έκανε να μη κοιμόμαστε τα βράδια, σκεπτόμενοι ποιο καρτέρι είναι το ιδανικότερο, την άλλη φορά πέρασε πιο κάτω, την πρώτη φορά πίσω από τα βράχια, ναι αλλά είμαστε δυο, πού θα πρωτοπάμε?

Αρσενικός μεγάλος λαγός -νομίζαμε- βλέπεις ειχαμε βρει και "ζαλα." Περάσανε δέκα μέρες όταν είπαμε το βράδυ "αύριο θα πάμε σ'αυτόν" να τελειώνουμε μ'αυτήν την ιστορία. Νωρίς το πρωί, μόλις κιόλας λύσαμε τα σκυλιά, η Φρίντα έδωσε το σύνθημα ακολουθώντας ο Λούις και το κουτάβι, τον πιασαν γερα, εγώ έφυγα για το καρτέρι. Τα πρώτα κλάματα από τον κλαψιάρη τον Λουι, ενώ η άλλη εκεί, να σέρνεται βουβή μέχρι να τον βγάλουν η να ξεσύρει,πάει λίγη ώρα που τρώγονται εκεί στο ρύχι, δεν τους βλέπω, αλλά ακούω τον σκύλο που "έσφυξε". Και πάνω που ξεκόψανε, πίσω πάλι, τα ίδια λέω πάλι θα 'χουμε, θα ξεσύρει που να κάθεται στα σφιχτά ή πίσω απο καμιά πέτρα στη μέση του πουθενά. Ξαφνικά...Μπαμ...σιωπή, οι σκύλοι σταμάτησαν, έλα, η επιβεβαίωση, τρέχω μες στα ρύχια, θέλω να τον δω αυτόν που μας κορόιδευε.

Άξιζε τελικά- μεγάλος λαγός - χαρά μεγάλη, αγκαλιές, φιλιά, αλλά για μισό λεπτό, αυτός είναι θηλυκός, τι γίνεται εδώ; Το μεγάλο σοκ, όμως, ήρθε από αλλού, στο καθάρισμα. Νεκρική σιγή από όλους... είναι από τις στιγμές που ντρέπεσαι που είσαι κυνηγός που εύχεσαι να σου είχαν κοπεί τα χέρια πριν από εκείνη την ρημάδα τη τουφεκιά. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας και σιωπηλοί πάμε προς το αυτοκίνητο. Ποιος το περίμενε, είναι Νοέμβριος, τέτοια εποχή, πού να το ξέρεις, όμως βλέπεις, η Φύση έχει προικήσει τα πλάσματα αυτά να γίνονται αθέατα, όποια και αν είναι η κατάσταση τους.

Η κυνηγετική ιστορία αυτή είναι γραμμένη από τον αναγνώστη μας Ηρακλή Τσιρβούλη. Μπορείτε να μας στέλνετε τις δικές σας κυνηγετικές ιστορίες στο [email protected] και θα τις δημοσιεύουμε στο www.greekhunter.gr.