24/11/2014
Γράφει ο Κωνσταντίνος Καλφόπουλος, εκτροφέας - εκπαιδευτής
Κάθε χρόνο προσπαθώ, ακόμα και σε αυτά τα «πέτρινα» χρόνια, να εξορμώ στα βουνά για πέρδικες. Πηγαίνω συνήθως αργά, στις αρχές ή στα μέσα Νοέμβρη, ώστε να έχει βρέξει στα νησιά που κυνηγώ και έτσι θα υπάρχει μεγαλύτερη βοήθεια στα σκυλιά μου να βρουν ίχνη πέρδικας και γενικώς θα είναι πιο δροσερά, ώστε και εγώ και τα σκυλιά να μην κουραζόμαστε γρηγορότερα, όπως θα ήταν εάν κυνηγάγαμε το Σεπτέμβρη με ζέστες.
Αν και έχω κυνηγήσει και σε αλπικά ορεινές πέρδικες και σε νησιά πέρδικες τσούκαρ , θεωρώ ως προσωπική μου άποψη ότι για μένα οι νησιωτικές πέρδικες είναι μεγαλύτερη πρόκληση. Για να κυνηγήσεις, όμως πέρδικες πρέπει να προϋπάρχουν κάποια δεδομένα. Το βασικότερο είναι να έχει προπονηθεί και εσύ και ο σκύλος σου πολλές μέρες πριν, ώστε οι πιθανότητες του ταξιδίου και το κυνήγι της πέρδικας να έχει την επιτυχία της κάρπωσης.
Ο σύνδεσμος μεταξύ του κυνηγού και της πέρδικας είναι ο σκύλος, που πραγματικά πρέπει να έχει αληθινές αρετές, ώστε να πεις ότι κρατάω στα χέρια μου ένα σκύλο που μπορεί να ονομαστεί περδικόσκυλο.
Η εργασία των σκύλων φέρμας στα μεσογειακά βουνά και με τις συνθήκες που γενικώς υπάρχουν, δηλαδή τις κλιματικές αλλαγές μια π.χ. στα Τζουμέρκα και μια στην Κύθνο, δημιουργεί και μια διαφοροποίηση στον τρόπο που πρέπει να εργάζεται ένας σκύλος ώστε να είναι χρήσιμος.
Στα αλπικά βουνά, τα τελευταία χρόνια έχω παρατηρήσει ότι στα ανοιχτά μέρη πέρδικες δεν κρατούν. Ο λόγος είναι ότι η πίεση των εκπαιδευτικών από ανθρώπους που ζουν κοντά σε τέτοια βουνά, έχουν κάνει τις πέρδικες να ζουν μέσα στα στεφάνια, στους γκρεμούς και στα πυκνά. Αντίστοιχα στα χαμηλότερα βουνά, τα νησιωτικά βουνά, που το πουρνάρι παίρνει κάθε χρόνο μερίδιο από το βιότοπο της πέρδικας, τα πουλιά μένουν μέσα σε απρόσιτα, σκιερά φαράγγια.
Όλα τα χρόνια που κυνηγώ στα νησιά και παρακολουθώ νησιώτες κυνηγούς, έχω δει να κυνηγούν πέρδικες, περισσότερο ή ακόμα και κατά το ήμισυ, με σκύλους ηπειρωτικών δεικτών. Θυμάμαι τον μπάρμπα Νίκο που κυνήγαγε στο νησί του πέρδικες, να ναι καλά εκεί που είναι, να μου λέει: «Στο νησί ποτέ δεν είχα ανάγκη έναν σκύλο «ανοιχτό». Οι σπάλαθοι και τα φρύγανα σε συνδυασμό με τις πεζούλες, τα βράχια και τις υψηλές θερμοκρασίες θέλουν έναν σκύλο πιο μεθοδικό, αλλά με όσφρηση ενός πόιντερ, Κώστα».
Αν, λοιπόν, κάποιος σκεφτεί λογικά και όχι με την ιταλογαλλική λογική του «στυλ» και του «δεκαπεντέλεπτου», που θεωρώ ότι πλέον έχει ξεπεραστεί, θα σεφτεί ότι κάθε τόπος έχει τις δικές του συνθήκες και ιδιαιτερότητες. Το σκυλί χρειάζεται ανάλογα τον τόπο ξεχωριστές αρετές. Και βεβαίως σε όλα αυτά πρέπει να αναλογιστούμε ότι μιλάμε για αληθινές συνθήκες κυνηγίου, που παραδίπλα μας και κάποιος άλλο κυνηγά και ντουφεκά και βάζει τα πουλιά σε μεγαλύτερη νευρικότητα, και όχι στις ιδανικές συνθήκες ενός εκπαιδευτικού , όπως π.χ. στο Σχιστό του Αιγάλεω.
Για μένα η θερμοκρασία είναι ένας παράγοντας στο κυνήγι της πέρδικας, και γι αυτό έχω αποφασίσει να κυνηγώ όψιμα τις πέρδικες. Άλλωστε οι υψηλές θερμοκρασίες δημιουργούν προβλήματα και σε μας και στο σκύλο, που χάνει τη δυνατότητα της όσφρησής του ακόμα και εάν πολύ δυνατή.
Όταν το κυνήγι της πέρδικας δεν είναι το βασικό σου κυνήγι, δεν νομίζω ότι πρέπει να έχεις μεγάλες αξιώσεις. Αντιθέτως εάν ζεις σε περδικότοπο, θεωρώ ότι πρέπει να προσέχεις κάποιες λεπτομέρειες πάνω στο σκύλο, π.χ. η σωστή ανατομία του. Το ζητούμενο είναι να έχουμε σκυλιά με ελαφρύ σώμα, ανάλαφρο πάτημα και ελαστική κίνηση. Ένας κυνηγός που ζει κοντά σε περδικοτόπια, που ξέρει που πρέπει ν΄ αναζητήσει πέρδικες έχει ανάγκη έναν σκύλο πιο αργό, για να αντέχει, μεθοδικό και με μεγάλη μύτη.
Αν και κάποιους συναρπάζει η ανοιχτή έρευνα, όποτε κυνήγησα με σκυλιά που ξεπερνούσαν την έρευνα των 200 μέτρων , θυμάμαι ένα κυνήγι με πολλές συναντήσεις και μηδενική κάρπωση. Τα περισσότερα πουλιά που σκότωσα ήταν με σκύλους πιο βολικούς και κοντινούς.
Πολλές φορές οι πέρδικες, έστω και εάν ο σκύλος είναι μακριά, αυτές κρατάνε στη φέρμα, αλλά ο κυνηγός χρειάζεται χρόνο για να βρίσκει τον δρόμο στα μικρά μονοπάτια του βουνού, ώστε να φτάσει και να του δοθεί η ευκαιρία για βολή. Και εάν μπλέξεις σε κανένα μέρος με πουρνάρια και με βραχώδεις εκτάσεις, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και χρειαζόμαστε έναν σκύλο δυνατό, σκληρό, με μυαλό για συνεργασία.
Δεν συζητώ εάν ο σκύλος δεν έχει απορτσ΄αυτά τα κυνήγια, τότε έχουμε ένα πλήρως αποτυχημένο κυνήγι. Επίσης πολλές φορές το κοπάδι τυγχάνει κάποια πέρδικα να είναι τραυματισμένη. Πολλές φορές θυμάμαι και πέρδικες σκοτωμένες ακαριαία, που κύλησαν μερικά μέτρα λόγω κλίσης και ντουφεκιάς, που χρειάζεσαι, με έναν σκύλο που ξέρει από ιχνηλασία, δέκα λεπτά για να βρεις το θήραμα. Φανταστείτε με έναν σκύλο που στο DNA του, η εργασία της ιχνηλάσιας δεν υπάρχει.
Αν και σέβομαι λοιπόν αυτούς που κυνηγάνε με αγγλικές φυλές και τους κατανοώ για την ιδέα και τον τρόπο έρευνας που αναζητούν σε αυτές, δεν μπορώ να μην καταδικάσω τον υπερτονισμό μερικών για ένα φρενίρει καλπασμό πάνω στα βουνά, γιατί έτσι προτάσσει το πρότυπο της φυλής των αγγλικών δεικτών.
Τα πρότυπα εργασίας πρακτικά ήρθαν από άλλες χώρες με διαφορετικές συνθήκες, βιοποικιλότητας και κλίματος. Γι αυτό είναι και «ξενόφερτα». Θεωρώ ότι οι έλληνες κριτές πρέπει να έχουν ως μπούσουλα το πρότυπο εργασίας κάθε φυλής, αλλά πρέπει να το προσαρμόζουν στα ελληνικά δεδομένα.
Για μένα λοιπόν ο σκύλος που κυνηγά πέρδικες πρέπει να τον ενδιαφέρει και να έχει πάθος να βρει πέρδικες, πρώτα σε εάν φυσιολογικό εύρος έρευνας και ύστερα αν δεν υπάρχει η σωστή πυκνότητα πουλιών, να αναζητήσει τις πέρδικες και πιο μακριά. Άρα καλύτερα μια έρευνα κοντά και με κάρπωση, παρά μακριά, χωρίς θήραμα στο χέρι.
- Συνδεθείτε για να υποβάλετε σχόλια
